Voedselcontainers versus plastic materialen

Het ontwerp en de constructie van voedselcontainers spelen een belangrijke rol bij het bepalen van de houdbaarheid van een voedingsproduct. De juiste selectie van container- en verpakkingsmaterialen en -technologieën handhaaft de productkwaliteit en versheid tijdens distributie en opslag. Materialen die traditioneel in voedselcontainers worden gebruikt, zijn onder meer glas, metalen (aluminium, folies en laminaten, blik en tinvrij staal), papier en plastic. Bovendien is er een grotere verscheidenheid aan kunststoffen geïntroduceerd in zowel stijve als flexibele vormen. De voedselcontainers van tegenwoordig combineren vaak verschillende materialen om de functionele of esthetische eigenschappen van elk materiaal te benutten. Naarmate het onderzoek naar het verbeteren van voedselcontainers doorgaat, kunnen vorderingen in het veld de milieu-impact van voedselcontainers beïnvloeden.

Kunststoffen worden gemaakt door condensatiepolymerisatie (polycondensatie) of additiepolymerisatie (polyadditie) van monomeereenheden. Bij polycondensatie groeit de polymeerketen door condensatiereacties tussen moleculen en gaat gepaard met de vorming van bijproducten met een laag molecuulgewicht zoals water en methanol. Polycondensatie omvat monomeren met ten minste twee functionele groepen zoals alcohol-, amine- of carboxylgroepen.

Terwijl bij polyadditie polymeerketens groeien door additiereacties, waarbij twee of meer moleculen combineren om een ​​groter molecuul te vormen zonder dat bijproducten vrijkomen. Polyadditie omvat onverzadigde monomeren en dubbele of driedubbele bindingen worden verbroken om monomeerketens met elkaar te verbinden.

Over het algemeen zijn er verschillende voordelen aan het gebruik van kunststoffen voor voedsel: Kunststof container en verpakking. Vloeibaar en vormbaar, kunststoffen kunnen worden gemaakt in platen, vormen en structuren, wat een aanzienlijke ontwerpflexibiliteit biedt. Omdat ze chemisch resistent zijn, zijn kunststoffen goedkoop en licht van gewicht met een breed scala aan fysieke en optische eigenschappen. Veel kunststoffen zijn zelfs smeltlasbaar, gemakkelijk te bedrukken en kunnen worden geïntegreerd in productieprocessen waarbij de container wordt gevormd, gevuld en verzegeld in dezelfde productielijn. Het grootste nadeel van kunststoffen is echter hun variabele permeabiliteit voor licht, gassen, dampen en moleculen met een laag molecuulgewicht.

Harder, dichter en transparanter dan polyethyleen, polypropyleen is goed bestand tegen chemicaliën en is effectief in het blokkeren van waterdamp. Het hoge smeltpunt (160 °C) maakt het geschikt voor toepassingen waar thermische weerstand vereist is, zoals warmgevulde en magnetronbestendige voedselcontainers. Populaire toepassingen zijn onder meer yoghurtcontainers en margarinekuipjes. Bij gebruik in combinatie met een zuurstofbarrière zoals ethyleenvinylalcohol of polyvinylideenchloride, biedt polypropyleen de sterkte en vochtbarrière voor ketchup- en saladedressingsflessen.33